Dark Dancefloor: Το «Born Slippy» ήταν η κραυγή για βοήθεια των Underworld, που έγινε η επιτυχία
Ένα ακραίο ταξίδι από το σκοτάδι του αλκοολισμού μέχρι την έκσταση της techno Το «Born Slippy» όπως δεν το έχεις ξανακούσει.
Τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου... γεννηθηκε το «Born Slippy NUXX» των Underworld, που δεν είναι απλώς ένα θρυλικό dance κομμάτι των ‘90s. Είναι ένας ηλεκτρονικός εξορκισμός, μια κραυγή που βγήκε μέσα από την προσωπική παρακμή, την εξάρτηση, τη μοναξιά, και τελικά την επιβίωση. Παρότι για πολλούς έγινε ο ανεπίσημος ύμνος της rave κουλτούρας μέσα από την ταινία Trainspotting, για τους δημιουργούς του είχε μια πολύ πιο σκοτεινή καταγωγή.
Το τραγούδι δημιουργληθηκε σχεδόν τυχαία . Ο Karl Hyde, frontman των Underworld, μετά από μια βραδιά υπερκατανάλωσης αλκοόλ στους δρόμους του Soho, βρέθηκε να καταγράφει αποσπασματικά λόγια, εικόνες και συναισθήματα σε ένα χαρτί. Η επανάληψη της λέξης «lager» – που αργότερα θα ερμηνευόταν από το κοινό ως πανηγυρική αναφορά στην μπύρα – στην πραγματικότητα ήταν ένα ακούσιο... κόλλημα της λέξης στο κεφάλι του. Ο ίδιος το ονόμασε μία απελπισμένη ικεσία, ένα αποτύπωμα της δικής του μάχης με τον αλκοολισμό. Μάλιστα ο ίδιος αργότερα εξομολογήθηκε ότι ένιωθε απογοητευμένος όταν έβλεπε ανθρώπους να πανηγυρίζουν με τις μπύρες στα χέρια υπό τους ήχους ενός κομματιού που για εκείνον ήταν κραυγή βοήθειας.
Η μουσική σύνθεση του Rick Smith πλαισίωσε ιδανικά αυτή τη συναισθηματική θύελλα. Με δύο μόνο συγχορδίες και επαναλαμβανόμενα beat, δημιούργησε έναν ήχο που μοιάζει ταυτόχρονα υπνωτικός και εκρηκτικός. Οι θραυσματικοί στίχοι – “Drive boy dog boy / Dirty numb angel boy” – δημιουργούν την αίσθηση ενός συνειρμικού εφιάλτη. Η πόλη, το αλκοόλ, η ταχύτητα, όλα συνθλίβονται μέσα σε έναν μεθυσμένο παλμό techno – έναν ηλεκτρονικό ψίθυρο που έγινε κραυγή. Όπως σημείωσε και ο ίδιος ο Smith, η ατμόσφαιρα του κομματιού επηρεάστηκε από τη δομή της εκκλησιαστικής μουσικής, με μια σχεδόν κατανυκτική διάθεση που ξεσπά απότομα σαν χάπι extasy.
Και ο τίτλος λάθος;
Το «Born Slippy» δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο του τραγουδιού. Ο τίτλος προήλθε από έναν greyhound σκύλο στον οποίο είχαν ποντάρει οι Underworld σε έναν αγώνα στο Romford – και που τελικά κέρδισε. Παράξενο ίσως, αλλά συμβολικό, αφού το κομμάτι αυτό ήταν κι αυτό ένα «στοίχημα» που απέδωσε απρόσμενα.
Αρχικά κυκλοφόρησε το 1995 ως B-side, και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Όμως η συμπερίληψή του στο Trainspotting (1996) του χάρισε νέα ζωή. Η ένταση, η χαοτική ενέργεια και η θεματική της αποξένωσης ταίριαξαν απόλυτα με τον κόσμο των ηρώων της ταινίας. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ακαριαία συνδεδεμένο με το κινηματογραφικό και μουσικό τοπίο των ‘90s.
Η επιτυχία
Το “Born Slippy .NUXX” έφτασε στο No. 2 των βρετανικών charts και καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και επιδραστικά dance κομμάτια όλων των εποχών. Το ενδιαφέρον είναι πως, ενώ το κοινό το αγκάλιασε σαν ένα ακραίο rave anthem, οι Underworld είχαν διαφορετική αφετηρία: μέσα από το τραγούδι αυτό, αλλά κατάφεραν να εξωτερικεύσουν την προσωπική τους κόλαση. Ο Karl Hyde, σε μια περίοδο που βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στην εξάρτηση, χρησιμοποίησε τη μουσική σαν μέσο κάθαρσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και τη διαδικασία αποτοξίνωσης και προσωπικής ανάκαμψης.
Το 2017, όταν κυκλοφόρησε το sequel T2 Trainspotting, οι Underworld παρουσίασαν μια νέα εκδοχή του κομματιού – την «Slow Slippy» – μια πιο ήρεμη, εσωτερική ερμηνεία που καθρεφτίζει τη μελαγχολία του χρόνου και την ωριμότητα που έρχεται με την ηλικία. Ήταν σαν μια επιστροφή στο ίδιο τραύμα, αλλά αυτή τη φορά μέσα από μάτια πιο καθαρά, πιο ήρεμα – ίσως και πιο συμφιλιωμένα.
Το «Born Slippy NUXX» δεν είναι απλά ένας ηλεκτρονικός ύμνος. Είναι ένα συγκλονιστικό παράδειγμα του πώς η τέχνη μπορεί να γεννηθεί μέσα από την πτώση. Οι Underworld, στην πιο σκοτεινή τους φάση, κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι που ενώνει την techno έκσταση με την ανθρώπινη αδυναμία. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το κομμάτι διαχρονικό: Δεν είναι μόνο για να χορέψεις – είναι για να νιώσεις.
